Literary discussion in Chios

The Literary Discussion

took place at the Papyros Bookshop on 44, Aplotariasstr. in Chios between

George Crane, author of “Bones of the Master” and “Beyond the House of the false Lama” and Noriaki Suzuki, Zen Priest and Art Educator

with Miriam Mourad from Lebanon reading her own poems

Moderator:

Socrates Kabouropoulos (National Book Centre of Greece)

George Crane read an exerpt from a chapter called "Lost in Paris":

Saturday March 15, 2003. World wide anti-war demonstrations, 750,000 turn out in London and Paris. And we all got goose bumps from our own goody-good feelings of ethical and intellectual superiority.

But it is and was essentially useless. They got the power. Who do? You do? Voodoo. They do.

That same day, on the news network, I heard some talking head, some public relations Marine Corp Colonel, talking about the Iraqis, say, "they are not fighting by the international rules of war. They seriously violate the rules."

What? Can you believe these assholes? Wrong but always certain. In their Orwellian logic there is no redemption. Only lies. You can't go against nature. The only rule of war is all's fair. There's no choice.

Surrender. Live or die. Destroy, maim, murder; by any means be the victor not the vanquished.

To assuage sadness over the predictable and inevitable stupidity and violence of the human race I splurged. On March 18, the evening of a full moon rising at sunset and on the eve of the new century's first war, I splurged. I smoked a corncob of hashish and at the shell fish stand on rue de Buci bought and ate a dozen oysters, three sea urchins and drank through a straw, a coke-sized bottle of Piper-Heidsieck Champagne, adding, while walking the streets, a juice dripping mango for dessert; wiping my hands on my jeans and my beard on the tail of my red-plaid flannel shirt while staring at the house at number seven rue des Grand Augustine where Balzac set the action of his novel Le Chef D'Oeuvre Inconnu and where Picasso lived from 1936 to 1955 and where in 1938 he painted Guernica, his great and anguished bellow against war—now a United Nations backdrop, in front of which the hypocritical mouth non-stop piety.

Source: George Crane (2005) “Lost in Paris”, Excerpt from ‘Beyond the House of the False Lama’, New York: Harper Collins. Capter 21, pages 179 -86

Noriaki Suzuki, Zen Priest, Sculptor and Art Educator

"Mr. Suzuki is a Buddhist Zen priest as well as art teacher at junior high school. He is doing some Buddhist rituals with his aged father in their own temple. So I told him Orthodox Christian tradition is very much alive in Greece and some of its rituals are similar to Buddhism like using incense sticks. Mr. Suzuki is always concerned about the relationship between religion and art. Both are related to peacefulness in our mind. So I asked him to give a short speech in this event as an art teacher, an organizer of workshop, a father of participant children and a Zen priest.”

– Takuya Kaneda

Workshop Speech

by Noriaki Suzuki

Good afternoon, Ladies and gentlemen, my name is Noriaki Suzuki, from Takashima City in Japan. Takashima City is near the biggest lake in Japan, the Lake Biwa, located just the center of Japan

Last July in 2006, I organized a KIDS’ GUERNICA work shop in Takashima City and created a peace painting with local students.

In this KIDS’ GUERNICA workshop, I emphasized that the important point is not merely making a peace painting but working together for the common goal. This collaborative work is an act for peace and the act itself means peace.

When we think about peace, we often discuss some issues of peace. Of course, it is important to think and talk about peace, but it is only an act of thought. When we discuss peace, some dispute happens. Is it a peaceful act? It may be called a fighting with weapons of words.

However, in KIDS’ GUERNICA, children who have different opinions and backgrounds, try to talk each other and work together.

In this process, children express their ideas, listen to others’ opinions, understand each other, and share their ideas and images. Through this common process of creating a huge painting on the same canvas, they can feel and realize the meaning of peace. It is a process based on a act of painting, which is beyond verbal communication.

It is also necessary to see the characteristic of art media. Art is a media of expression using forms and colours. This media makes it possible to express more freely beyond the limitation of using words based on our thoughts.

In our KIDS’ GUERNICA workshop in Takashima City, we did playing with the three primary colours before painting on a huge canvas. In this activity, children put water colours on wet paper and enjoyed changes of the colours. The power of water gave them a wander of happening beyond their intention of painting. They said that it was a fun to see unexpected forms and colours.

School art education cannot allow totally free expression because the time of art class is limited and students have to face their teacher’s evaluation. In this point, there is no pure self expression in school art.

I myself am a sculptor and making iron objects. If I think about my expression, I can find some deliberate thoughts like how I should create compositionally beautiful forms or how I would make a particular part to attract people. In such a way, my art will be far away from pure self-expression when I begin to intentionally think how to finish it.

Playing with the three primary colours is a pure concentration of playing without any intension or thought. It is an act of self-absorption, which doesn’t aim to make some art work but gives children an experience of pure self-expression. Such an act without thoughts is related to Japanese Zen philosophy. In Zen, it is very important to concentrate on an act without any consciousness of Self. Such a spiritual state of mind is called Samadhi in Buddhism.

If we can stay in this state of mind, we can observe our own pure Self, which is free from a self bound with thoughts.

While words are closely related with thoughts, visual art seems a more appropriate media for self-expression. I believe, concentrating on art and observing our pure Self have the same function of Zen meditation.

Dougen, a famous Japanese Zen master said, “Learning Buddhism is learning our Self, and learning our-Self means making our Self peaceful.”

In my own interpretation, learning Buddhism is learning my Self. Learning my-Self means making art, especially for me, making sculptures. Because when I concentrated on making art with absorption, I have attained a kind of spiritual supreme experience. As Dougen’s “learning my Self,” a Greek philosopher, Socrates also said, “you should know yourself.” An Indian philosopher, Krishnamurti said, “Not from teachers or books, you should learn all from yourself.” These words describe the same approach to the truth.

KIDS’ GUERNICA is a wonderful approach to reach world peace through art media. Krishnamurti said that you are the world. Through this KIDS’ GUERNICA project, children can work together, concentrate on art and realize a very peaceful mind which doesn’t cause any conflict. If many people, as many as possible, can have such a peaceful mind, we may call it a peaceful world in a true sense.

Ομιλία Εργαστηρίου

Νοριάκι Σουζούκι

Καθηγητής Καλλιτεχνικών, Γλύπτης, Ιερέας Zen, Ιαπωνία.

Καλησπέρα σας, κυρίες και κύριοι, ονομάζομαι Νοριάκι Σουζούκι , και προέρχομαι από την Τακασίμα της Ιαπωνίας. Η Πόλη της Τακασίμα είναι κοντά στην μεγαλύτερη λίμνη της Ιαπωνίας, την λίμνη Μπίβα, που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της Ιαπωνίας.

Τον περασμένο Ιούλιο, το 2006, οργάνωσα ένα εργαστήριο KIDS’ GUERNICA στην Πόλη Τακασίμα και έφτιαξα έναν πίνακα ειρήνης μαζί με τους τοπικούς μαθητές.

Σε εκείνο το εργαστήρι KIDS’ GUERNICA τόνισα ότι το σημαντικό δεν είναι μόνο να φτιάξεις έναν πίνακα ειρήνης άλλα να δουλεύεις μαζί για έναν κοινό σκοπό. Αυτή η συλλογική δουλειά είναι μια πράξη για την ειρήνη και η πράξη αυτή από μόνη της ενέχει την ειρήνη.

Όταν ασχολούμαστε με την ειρήνη, συχνά συζητάμε για κάποια ζητήματα ειρήνης. Βεβαίως είναι σημαντικό να φέρνουμε στη σκέψη μας και να μιλάμε για την ειρήνη άλλα είναι μόνο μία πράξη σκέψης. Όταν συζητάμε για την ειρήνη, δημιουργούνται κάποιες αψιμαχίες. Είναι μια πράξη ειρήνης αυτή? Μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μάχη με όπλα τις λέξεις.

Παρά ταύτα, στο KIDS’ GUERNICA, παιδιά με διαφορετικές απόψεις και καταβολές προσπαθούν να συνομιλήσουν και να συνεργαστούν.

Σ’ αυτή τη διαδικασία τα παιδιά εκφράζουν τις ιδέες τους, ακούν τις απόψεις των άλλων, καταλαβαίνουν το ένα το άλλο και μοιράζονται τις ιδέες τους και τις εικόνες τους. Μέσα από αυτή την κοινή διαδικασία δημιουργίας ενός τεράστιου πίνακα στον ίδιο καμβά, μπορούν να αισθανθούν και να αντιληφθούν το νόημα της ειρήνης. Είναι μία διαδικασία βασισμένη στην πράξη της ζωγραφικής που είναι πέρα από την λεκτική επικοινωνία.

Είναι επίσης απαραίτητο να δούμε το χαρακτηριστικό του μέσου της τέχνης. Η τέχνη είναι μέσο έκφρασης χρησιμοποιώντας φόρμες και χρώματα. Αυτό το μέσο επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης, πέρα από τον περιορισμό της χρήσης των λέξεων που είναι βασισμένες στις σκέψεις μας.

Στο εργαστήρι μας KIDS’ GUERNICA στην Πόλη της Τακασίμα, κάναμε παιχνίδι με τα τρία βασικά χρώματα πριν ζωγραφίσουμε σε έναν τεράστιο καμβά. Σε αυτή τη δραστηριότητα, τα παιδιά έβαλαν νερομπογιές σε βρεγμένο χαρτί και απόλαυσαν τις αλλαγές των χρωμάτων. Η δύναμη του νερού τους έδωσε μία έκπληξη, πέρα από την πρόθεσή τους της ζωγραφικής. Είπαν ότι ήταν διασκεδαστικό να δούνε απρόσμενα σχέδια και χρώματα.

Η σχολική καλλιτεχνική εκπαίδευση δεν επιτρέπει την απόλυτη ελευθερία της έκφρασης γιατί ό χρόνος του μαθήματος είναι περιορισμένος και οι μαθητές βαθμολογούνται. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει γνήσια προσωπική έκφραση στην σχολική τέχνη.

Ο ίδιος είμαι γλύπτης και κατασκευάζω αντικείμενα από σίδηρο. Αναλογιζόμενος την έκφρασή μου, μπορώ να βρω κάποιες σκόπιμες σκέψεις, όπως το πως θα έπρεπε να δημιουργήσω έργα με πολύ όμορφες φόρμες ή το πως θα έφτιαχνα ένα συγκεκριμένο κομμάτι για να προσελκύσω κόσμο. Με αυτόν το τρόπο η τέχνη μου θα είναι πολύ μακριά από την γνήσια προσωπική έκφραση, όταν αρχίζω συνειδητά να σκέφτομαι πώς θα την ολοκληρώσω.

Το παιχνίδι με τα τρία βασικά χρώματα είναι η γνήσια συγκέντρωση στο παιχνίδι χωρίς καμία πρόθεση ή σκέψη. Είναι μία πράξη αυτοαπορρόφησης που δεν αποσκοπεί στο να κατασκευάσει κάποιο έργο τέχνης, άλλα δίνει στα παιδιά την εμπειρία της απόλυτης προσωπικής έκφρασης. Μία τέτοια πράξη χωρίς σκέψεις σχετίζεται με την Ιαπωνέζικη Ζεν φιλοσοφία. Στη φιλοσοφία Ζεν, είναι πολύ σημαντική η συγκέντρωση σε μία πράξη χωρίς καμία συνειδητοποίηση του Εαυτού. Μία τέτοια κατάσταση του μυαλού ονομάζεται Σαμάντι (Samadhi) στον Βουδισμό.

Αν καταφέρουμε να μείνουμε σε αυτή την κατάσταση του μυαλού, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε τον γνήσιο Εαυτό μας, απελευθερωμένο από τον εαυτό μας δέσμιο των σκέψεων.

Αφού τα λόγια συνδέονται στενά με τις σκέψεις, οι εικαστικές τέχνες φαίνεται ότι είναι ένα πιο κατάλληλο μέσο για προσωπική έκφραση. Πιστεύω ότι η συγκέντρωση στην τέχνη και η παρατήρηση του γνήσιου Εαυτού μας έχουν την ίδια λειτουργία του Ζεν διαλογισμού.

Ο Ντούγκεν (Dougen), ένας πολύ σημαντικός δάσκαλος του Ζεν είπε:

« Μαθαίνοντας τον Βουδισμό μαθαίνουμε τον Εαυτό μας και μαθαίνοντας τον Εαυτό μας κάνουμε τον Εαυτό μας ειρηνικό».

Στη δική μου εκδοχή, μαθαίνοντας τον Βουδισμό σημαίνει μαθαίνω τον Εαυτό μου. Μαθαίνοντας τον Εαυτό μου σημαίνει να κάνω τέχνη, ειδικά για μένα, να φτιάχνω γλυπτά. Γιατί όταν συγκεντρώθηκα στο να κάνω τέχνη απορροφημένος, αποκόμισα ένα είδος πνευματικής ανώτατης εμπειρίας. Όπως το “μαθαίνω τον Εαυτό μου” του Ντούγκεν, ένας Έλληνας φιλόσοφος, ο Σωκράτης, επίσης είπε το «γνώθι σ’ αυτόν». Ένας Ινδός φιλόσοφος ο Κρισναμούρτι είπε, «Όχι από δασκάλους ή βιβλία, θα πρέπει να τα μάθεις όλα από τον εαυτό σου». Αυτά τα λόγια περιγράφουν την ίδια προσέγγιση της αλήθειας.

Το KIDS’ GUERNICA είναι μια θαυμάσια προσέγγιση για την επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης μέσω της τέχνης. Ο Κρισναμούρτι είπε ότι «ο κόσμος είσαι εσύ». Μέσω αυτού του έργου KIDS’ GUERNICA τα παιδιά μπορούν να συνεργαστούν, να συγκεντρωθούν στην τέχνη, και να πετύχουν ένα πολύ ειρηνικό μυαλό που δεν δημιουργεί καμία σύγκρουση. Αν πολλοί άνθρωποι, όσο γίνεται περισσότεροι, μπορούν να έχουν ένα τέτοιο ειρηνικό μυαλό, θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε έναν ειρηνικό κόσμο, με την πραγματική έννοια της λέξης.

Poems by Miriam Mourad

My life

Since my lovely birth

Am in love with my mother earth

Waterfalls satisfy my thirst

Beautiful rainbow in the sky

Strengthens my sight

Its birds sound clear

Is my music to hear?

The treasure of its soil

Makes my heart boil

So my life is complete

I feel so serene

I feel so neat

And I live in peace

Peace and War

There are words like Peace

Sweet and wonderful to say

On my heartstrings Peace sings

All day everyday

There are words like WAR

That almost makes me cry

I you had known what I know

You would realize Why.

The second poem Miriam wrote together with Ryan Moukaddem.

Questions from the audience:

The question session became a longer reflection as to how one travels from the narrative of Homer to the present in order to return to the inspirational note as to what oneself can hear and sing, write and talk about if not at war but at peace within oneself?

Documentation - video and photos - by

Maya Fischer

Vilka Tzouras

^ Top

« Exhibition in collaboration with Prefecture of Chios | Local news »

Ποιειν Και Πραττειν - create and do

Navigation

Literary discussion in Chios